تالبان برای سفید کردن روی سیاه شان به تلویزیون و ادبیات پناه بره اند، چیزیکه از سوی این گروه، تا همین دیروز حرام متعلق بود و استفاده‌کنندگانش اش به سختی مجازات می‌شدند.
پنهان کردن دستان خونین در پشت واژه های زرین، زبان که تا همین دیروز بر مردم افغانستان نفرین می فرستاد و مهر ملحد بودن جبین شان میزد، حالا شعر عاشقانه میگوید.
رزم که بزم کننده‌گان اش یک جنس یک زبان و یک شکل اند، موی ها و ریش بلند، چشمان سرمه کشیده و دستار های چین خورده، انگار استودیو تلویزیون ملی در شهر کابل نه، بلکه مدرسه دیوبندی است.
در میان این شعرا و ادیبان که انگار مرچه زیر پای شان آزار ندیده است، چهرهای از دوران جمهوریت کرزی و غنی همچنان دیده می‌شود که عاشقانه در وصف ملا عمر رهبری گروه تروریستی تالبان شعر دکلمه می‌کنند.
اما وجود مشترک اینها و تالبان در چیست؟
تالبان پس از ورد شان به کابل در تلاش خاک انداختن بر جنایت های زد بشری شان در بیست سال گذشته استند.
تلویزیون ها را سانسور کرده، روزنامه‌نگاران تهدید به مرگ و زنان متعرض را هرسگاهی سرکوب می‌کنند، انگار پرده سیاهی در حال بسته شدن بر روی مردم افغانستان است.
آگاهان میگویند: تالبان در تلاش خاک اندازی بر روی جنایت های ضد بشری که در بیست سال گذشته در مقابل مردم افغانستان انجام داده اند، به تلویزیون و ادبیات پناه برده و محفل رزم و بزم تک زبانی، تک قومی و تک جنسیتی برگزار کرده اند.
Masoud Ansar
کامنت ها